Gecenin Kuyusunda

gece saat bir otuz
terasa çıktım gülleri kesip budadım
birini kızıma verdim birini annesine
birini -kesmediğim- kendime
kendime ve hayallerime verdim

yaşam bir gül olmalı aslında
işte böyle olmalı yaşam esrik
kaçmak kendine, sığınmak
yaşamak için bilinmez bir arada

niye sığmıyorum gövdeme
niye hayallerim yetişmiyor
zihnimin ufuklarının ötesine
belki kuruttuğum güller kurtarır
-niye yapacaksalar bunu-

belki ufuk yaratır, belki
gökkuşağının altından geçirip
çıkarım kendimden öteye
değişirim, kimliğimden
başka bir kimliğe

gece saat bir kırk beş
düşüyorum gecenin kuyusuna